حقیقت آیه. اصل در این مورد این فرموده‌ی خداوند متعال است:

﴿ ﴿قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ*الَّذِينَ هُمْ فِي صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ﴾

 (قطعا مؤمنان رستگار شدند * کسانی که در نمازشان خشوع دارند.) ﴾  

[ [المؤمنون: 1-2] ]

چه زمانی انسان در نمازش خشوع را رعایت می‌کند؟ اگر راست باشد، تو ای انسان نمی توانی با نافرمانی، گناه، ظلم و یا خلاف شرع به خدا رو کنی. وقتی راست شوی خاشع می‌شوی و این خشوع با انجام کار نیک زیاد می‌شود. استقامت یعنی ترک خطا. کار نیک این است که از ثروتت، جایگاهت، مقامت و غیره ببخشی. هم ترک هست و هم بخشش هست. نتیجه‌ی ترک با بخشش پیوند و ارتباط با خداست. از جمله لوازم این ارتباط و پیوند خشوع و سکون است. برای نزدیک کردن موضوع به ذهن [مثالی می‌زنم] اگر فردی دارای جایگاه علمی و شغلی بسیار بالایی باشد و همسایه‌اش کارمند ساده‌ای باشد آیا می‌تواند در جلوش با تسبیحش بازی کند، یا روزنامه بخواند و یا با بی ادبی بنشیند؟ غیرممکن است. مقام والای یک فرد ایجاب می‌کند که مؤدبانه بنشیند، پاهایش را جمع کند، با تسبیح بازی نکند، روزنامه‌اش را جلویش نخواند و تلفنش را جلویش چک نکند. این شخص بزرگی است. این رفتار با شخصی است که مقامی دارد که ما متواضعانه و مؤدبانه می‌نشینیم و از تلفن، تسبیح و روزنامه دور می‌شویم، پس چگونه است اگر در محضر خالق هستی و خالق زمین و آسمان باشی؟

خداوند متعال می‌فرماید:

﴿ ﴿قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ*الَّذِينَ هُمْ فِي صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ﴾ 

 (قطعا مؤمنان رستگار شدند * کسانی که در نمازشان خشوع دارند.) ﴾

[  [المؤمنون: 1-2] ]

پس نماز نتیجه‌ی استقامت و کار نیک است.