به نام خداوند بخشنده مهربان، خداوند جهانیان، و درود و سلام بر محمد راستین وعده ی امانت دار.
 حقیقت ظریف این است که: اگر شادی شما در اندوه مانند شادی شما در نعمت باشد در حقیقت از خداوند خشنود شده ای. در موارد مثبت خلافی نیست. اهل زمین همه در موارد خوشی از خداوند خشنود اند. سلامتی، مال، بی نیازی، همسر، خانه زیبا اما در مصیبت ها متفاوت اند. پس مهم این است که خشنود از خداوند در شادی و غم، در بخشش و منع، در سلامتی و بیماری، در بی نیازی و نیازمندی باشد. این مهم است. این شناخت ژرف و حقیقی است. انسان وقتی همیشه راضی به رضای خدا باشد این نشان شرافتی برای او است. معمول این است که طبیعت انسان از فقر درد می کشد، از عذاب و از بیماری و از مصیبت های دنیایی رنج می کشد. اما وقتی انسان به یقین بداند که این انسان امکان ندارد تو را به دیگری بدهد و یک حرف می زنم امیدوارم دقیق باشد: اگر تو را به کسی دیگر بسپارد سزاوار عبادت نیست، خداوند چه می فرماید:

﴿ ﴿ وَإِلَيْهِ يُرْجَعُ الأَمْرُ كُلُّهُ ﴾ 

 (و تمام کار به او باز می گردد) ﴾

[ [هود: 123 ] ]

امر کلی است، یعنی کار زمین در پنج قاره از آدم تا روز قیامت:

﴿ ﴿ وَإِلَيْهِ يُرْجَعُ الأَمْرُ كُلُّهُ فَاعْبُدْهُ ﴾ 

 (و تمام کار به او باز می گردد پس او را بپرست) ﴾

[ [هود: 123 ] ]

چه زمانی تو را دستور به عبادت خویش کرد؟ پس از آن که به تو اطمینان داد که تمام امور به دست او است. زندگی ات به دست او  است، مرگ، سلامتی، بیماری به دست او است. بی نیازی به دست او است. ازدواج تو بدست او است. خانواده ات، همه چیز به دست خداوند است. ما مختاریم. و تو وقتی به این ایمان آوردی موحد هستی. موحد آرام است. هر کس همه ی غم ها را یک غم کند خداوند او را در تمام غم ها کافی است. برای رضای یکی کار کن تا تمام اندوه ها را از سر راهت بردارد.