شخصی در جاده‌ای راه می‌رود. او مقدار زیادی پول دید که روی زمین افتاده است. آن‌ها را برداشت و در جیبش گذاشت. با دوربین مخفی توانستیم از او فیلمبرداری کنیم. صحنه واضح است. مبلغی پول روی زمین است. او خم شد و آن را برداشت و در جیب خود گذاشت. اگر این شخص قصد پیدا کردن صاحبش را داشت، با گذاشتن خبری در برخی از مغازه‌های اطراف آن مکان و بلوکه کردن مبلغ در خانه‌‌اش تا صاحبش را پیدا کند، در پیشگاه خداوند اوج می گیرد. همین انسان اگر بخواهد برای خودش بردارد و کسی را از این کار آگاه نکند به گناه افتاده است. تصاویر به اندازه‌ی مویی با هم فرق نداشتند. یک عکاس حرفه‌ای از شخصی که کیفی پیدا کرد که در آن مقداری پول بود فیلم گرفت. او خم شد و این کیف را برداشت و در جیبش گذاشت. این تصویر است. چه کسی می‌داند که شخصی که آن را برداشته به دنبال صاحبش است تا آن را به او بدهد یا شخص دیگری آن را برداشت و آن را غنیمت بزرگی به شمار آورد. به این خاطر «إنّما» (این است و جز این نیست) حرف حصر و بسنده کردن است:

(( ((إِنَّمَا الْأَعْمَالُ بِالنِّيَّاتِ...)) 

 ((این است و جز این نیست که کارها در گرو نیت‌ها هستند...)) ))

[ [ متفق عليه از عُمَرُ بْنُ خَطَّابِ] ]

کار فقط با نیت ارشیابی می‌شود.