نخست: توکل تعریف دقیقی دارد اگر عملی نشود نتیجه بر عکس خواهد بود. توکل اقتضا می کند اسباب را به کار بگیری گویا همه چیز است و سپس بر خدا توکل کنی گویا اسباب هیچ است.

اگر بخواهم یک نمونه از زندگی روزمره بیاورم، . شما سفری طولانی در پیش داری. همه چیز را بررسی می کنی. موتور، لاستیک ها، روغن، سیستم ها، ترمزها، و پس از آن که همه چیز را چک کردی و خودرو آماده سفر شد، آنگاه با حالتی تقریبا ظریفريال از تمام اسباب بیزاری می جویی و می گویی: ای خداوند تو حافظ و نگهدار منی. اما آنچه روشن است این است که زیاده روی در استفاده از اسباب توکل را ضعیف می کند. توکل ساده است. اما تواکل اسباب را رد می کند. غرب اسباب را به کار گرفتند و بر آن توکل کردند و پروردگارشان را از یاد بردند و در شرک افتادند. مسلمانان اساب را رها کردند و در نافرمانی و گناه افتادند. پس مهم میانه روی است. اسباب را به کار بگیری گویا همه چیز است سپس بر خداوند توکل کنی گویا اسباب هیچ نیست. و گاهی انسانی با علم خود به اشتباهی می افتد که بخشیدنی نیست. پزشکی را در کشوری اسلامی به خاطر دارم که از تمام همکارانش با لقب های ناپسند یاد می کرد. و خودش را طراز اول می دانست. دچار اشتباهی در یک عمل جراحی شد. برای نخستین بار در تاریخ کشور پس از استقلال مدرک وی باطل گردید. اگر به خودت متکی باشی غرور می آید و شرک خفی و از یاد بردن خالق را در پی دارد.