Bu konu hakkında asıl ayet şudur:

İnsan ne zaman namazında huşu içinde olur? Eğer dosdoğru, istikamet üzere bir müslüman ise… Ey insan sen Allah’a isyanla, günahla, zulümle, dinde haddini aşarak gidemezsin.  Eğer istikamet üzere dosdoğru olursan o zaman huşuyu elde edebilirsin. Bu huşu salih amelle artar. İstikamet hatayı terk etmektir. Salih amel malından, şöhretinden, başkalarının gözündeki mevkiinden vermek sarf etmektir. Yani hem terk etmek, hem de vermek, sarf etmek var. Bu çaba ve terk ediş soncunda Allah’a ulaşma ve O’na yönelim ortaya çıkacaktır. Allah’a ulaşmak ve O’na yönelmek huşunun, sükûnetin gerekliliklerindendir. Allah’a yaklaşmak için, insanın eğer bilimsel ya da görev anlamında büyük bir mevkii varsa, komşusu da basit bir memursa, komşusu onun karşısında tesbihiyle oynayabilir, gazete okuyabilir veya edepsiz bir şekilde oturabilir mi? İmkânsız… Büyük makam sahibi bir kişi bile edepli bir şekilde oturmayı, başka bir şeyle uğraşmadan bacaklarını toplayarak oturmayı, tesbih ile oynamamayı, karşısında gazete okumamayı, telefonuna bakmamayı gerektiriyorsa ki bu sadece bir insan, gerisini siz düşünün. Biz bu mevki sahibi kişiyle beraberken ondan çekinerek huşu ve saygı ile otururuz. Edepli, kibar bir şekilde, telefondan, tesbihten, gazeteden uzak durarak oturuyorsak, Tüm kâinatın, yerlerin ve göklerin yaratıcısı olan Allah’ın huzurunda nasıl böyle olmayız? Allah Teala şöyle buyuruyor:

Namaz istikamet ve salih amelin bir kazanımıdır.