ای برادران عزیز؛ امروز با نام جدیدی از نام‌های نیکو خداوند آشنا می‌شویم و نام امروز «الکریم» است.

«الکریم» کسی است که انسان را زمانی که امانت را به دوش می‌کشد، مورد کرامت قرار می‌دهد. «الکریم» کسی است که او را شرف و عزت می‌بخشد، او را در زمین جانشین خود قرار می‌دهد و در ملک خود به او امانت می‌دهد و او را بر بسیاری از مخلوقاتش برتری می‌دهد. خداوند می‌فرماید:

﴿ وَلَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِي آدَمَ وَحَمَلْنَاهُمْ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَرَزَقْنَاهُمْ مِنَ الطَّيِّبَاتِ وَفَضَّلْنَاهُمْ عَلَى كَثِيرٍ مِمَّنْ خَلَقْنَا تَفْضِيلاً (70) ﴾

﴿ قطعا ما فرزندان آدم را گرامى داشتيم و آنان را در خشكى و دريا [بر مركب‌ها] برنشانديم و از چيزهاى پاكيزه به ايشان روزى داديم و آن‌ها را بر بسيارى از آفريده‌هاى خود برترى آشكار داديم. ﴾

[ سوره‌ی اسراء ]

زیرا او حمل امانت را پذیرفته است.

«الکریم» کسی است که بندگان مؤمنش را به پاداش‌های وسیع و مغفرت بزرگ بشارت می‌دهد.

﴿ الَّذِينَ يَجْتَنِبُونَ كَبَائِرَ الْإِثْمِ وَالْفَوَاحِشَ إِلَّا اللَّمَمَ إِنَّ رَبَّكَ وَاسِعُ الْمَغْفِرَةِ هُوَ أَعْلَمُ بِكُمْ إِذْ أَنْشَأَكُمْ مِنَ الْأَرْضِ وَإِذْ أَنْتُمْ أَجِنَّةٌ فِي بُطُونِ أُمَّهَاتِكُمْ فَلَا تُزَكُّوا أَنْفُسَكُمْ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اتَّقَى (32) ﴾

﴿ آنان كه از گناهان بزرگ و زشتكاري‌ها جز لغزش‌هاى كوچك خوددارى مى‏ورزند پروردگارت [نسبت به آن‌ها] فراخ‏ آمرزش است. وى از آن دم كه شما را از زمين پديد آورد و از همان‏گاه كه در شكم‌هاى مادرانتان [در زهدان] نهفته بوديد به حال شما داناتر است، پس خودتان را پاك مشماريد او به [حال] كسى كه تقوا پیشه نموده داناتر است. ﴾

[ سوره‌ی نجم ]

رزق فراوان:

﴿ وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى آمَنُوا وَاتَّقَوْا لَفَتَحْنَا عَلَيْهِمْ بَرَكَاتٍ مِنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ وَلَكِنْ كَذَّبُوا فَأَخَذْنَاهُمْ بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ (96) ﴾

﴿ اگر مردم شهرها ايمان آورده و به تقوا گراييده بودند قطعا بركاتى از آسمان و زمين برايشان مى‏ گشوديم ولى تكذيب كردند پس به [كيفر] دستاوردشان [گريبان] آنان را گرفتيم ﴾

[ سوره‌ی اعراف ]

«الکریم» کسی است که بخشنده و عطا کننده است. عطای او هرگز تمام نمی‌شود و سخاوت او قطع نمی‌گردد. او به هر کس که بخواهد، آن‌چه را که بخواهد می‌دهد. وقتی عطا می‌کند، شگفت‌انگیز است و هر طور که بخواهد، چه با درخواست و چه بدون درخواست، عطا می‌کند. او کسی است که وقتی عطا می‌کند، منت نمی‌گذارد و به همین خاطر، عطای او بزرگ‌تر می‌شود.