امروز با نام جدیدی از نام های نیک خداوند در خدمت شما هستم و نام امروز «الواحد» است.

«الواحد» در زبان عربی اسم فاعل و به معنای «یک» و بر وزن «فاعل» است و به چیزی اشاره دارد که به یکتایی یا واحد بودن توصیف شده است.

«الواحد» اولین عدد در میان اعداد است: یک، دو، سه و نشان‌دهندهه‌ی اثبات است. مثلاً می‌گوییم: «في البيت رجل واحد» «در خانه یک مرد هست.» این‌جا «یک» برای اثبات است، اما اگر بگوییم: «دخلت البيت فما رأيت فيه من أحد» «به خانه وارد شدم و احدی (هیچ‌کس) را ندیدم»، در این‌جا «أحد» برای نفی است. بنابراین «واحد» برای اثبات و «أحد» برای نفی به کار می‌رود.

«الواحد» به خداوند سبحانه و تعالی اشاره دارد، او که به ذات خود قائم است و در وصف خود منحصر به فرد است. او به هیچ چیز دیگری نیاز ندارد و همه چیز در هر چیزی به او نیاز دارد، اما او به هیچ چیزی نیاز ندارد. او از ازل تا ابد به هیچ چیز دیگری نیازمند نیست و او در ذات، نام‌ها، صفات و اعمالش کامل است.

بنابراین، ما با دو حقیقت روبه‌رو هستیم: حقیقت این‌که ما شهادت می‌دهیم که خداوند در ذات خود واحد است، در صفات خود واحد است و در اعمال خود واحد است. او خالق، روزی‌دهنده، مددکار، زنده‌کننده و میراننده است. او بخشنده و بازدارنده، بالا برنده و پایین‌آورنده و جمع‌کننده و گسترش‌دهنده است و بر هر چیزی قادر است. توحید به این معناست که با خداوند، خدای دیگری را نپرستیم.