امروز با نام جدیدی از نام‌های نیک خداوند در خدمت شما هستم و نام امروز «البارئ» است.

«البارئ» از نظر صرفی اسم فاعل است و از فعل «برأ» به معنای «خلق کردن» گرفته شده است. بنابراین «البارئ» به معنای «خالق» است، اما تفاوت این دو نام به این معناست که «خالق» به معانی خاصی اشاره دارد و «البارئ» نیز به معانی خاص خود.

 «برء» به معنای خلق چیزی به شکلی است که با علت وجودش تناسب داشته باشد. خداوند عز وجل از ما خواسته است که زیبا باشیم، بنابراین در موها عصب حسی نیافریده است. اگر در مو عصب حسی وجود داشت، ما مانند حیوانات وحشی می‌شدیم، زیرا اصلاح مو به معنای یک عمل جراحی با بی‌حسی کامل است. خداوند عز وجل هر چیزی را به گونه‌ای خلق کرده است که با علت وجودش سازگار باشد.

بنابراین، هر مخلوقی «متناسب با علتش» نیست، اما هر «متناسب با علتش» مخلوق است.

اسم «البارئ» به معنای خلق مخلوقات به گونه‌ای است که سلامت وجودشان و هدف از آفرینششان را تحقق بخشد. برای مثال، خلق دستی بدون مفصل یا دستی با رباط‌های ضعیف، به گونه‌ای که اگر پدر، فرزندش را بلند کند، ممکن است دست فرزندش در برود.