امروز با نام جدیدی از اسم‌های حسنی خداوند آشنا می‌شویم و آن نام «ظاهر» است.

معانی «ظاهر» در زبان عربی: «ظاهر» به معنای کسی است که به صفت ظهور متصف شده است، و ظهور به معنای علو و بلندی است.

همچنین «ظاهر» به معنای غلبه و پیروزی نیز به کار می‌رود.

﴿ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُونُوا أَنْصَارَ اللَّهِ كَمَا قَالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ لِلْحَوَارِيِّينَ مَنْ أَنْصَارِي إِلَى اللَّهِ قَالَ الْحَوَارِيُّونَ نَحْنُ أَنْصَارُ اللَّهِ فَآمَنَتْ طَائِفَةٌ مِنْ بَنِي إِسْرَائِيلَ وَكَفَرَتْ طَائِفَةٌ فَأَيَّدْنَا الَّذِينَ آمَنُوا عَلَى عَدُوِّهِمْ فَأَصْبَحُوا ظَاهِرِينَ (14) ﴾

﴿ «ای کسانی که ایمان آورده‌اید، یاری‌کنندگان خدا باشید، چنان‌که عیسی‌بن مریم به حواریون گفت: چه کسی یار من به سوی خداست؟ حواریون گفتند: ما یاران خدا هستیم. پس گروهی از بنی‌اسرائیل ایمان آوردند و گروهی دیگر کافر شدند. پس ما کسانی را که ایمان آوردند بر دشمنانشان یاری کردیم و آنها غالب شدند.» ﴾

  ظهور به معنای بیان و آشکار شدن چیزهای پنهان است. «ظهر» به چیزی گفته می‌شود که از نظر شما پنهان است. ما می‌گوییم این انسان صالح قرآن را از «ظهر قلب» می‌خواند، یعنی بدون نگاه کردن به مصحف.

و مظاهره به معنای حمایت و پشتیبانی است.

﴿ إِنَّمَا يَنْهَاكُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذِينَ قَاتَلُوكُمْ فِي الدِّينِ وَأَخْرَجُوكُمْ مِنْ دِيَارِكُمْ وَظَاهَرُوا عَلَى إِخْرَاجِكُمْ أَنْ تَوَلَّوْهُمْ وَمَنْ يَتَوَلَّهُمْ فَأُولَئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ (9) ﴾

﴿ فقط خدا شما را از دوستى با كسانى باز مى دارد كه در [كار] دين با شما جنگ كرده و شما را از خانه ‏هايتان بيرون رانده و در بيرون‏راندنتان با يكديگر همپشتى كرده‏ اند و هر كس آنان را به دوستى گيرد آنان همان ستمگرانند ﴾

[ ممتحنه ]

آنها در اخراج شما یاری کردند، اینها معانی ظهور هستند.

اما اگر بگوییم خداوند جل جلاله “ظاهر” است، او تنها کسی است که در علو ذات و برتری و همچنین در غلبه و قهری و در شأن و مقام، بی‌نظیر است. او “ظاهر” است در همه معانی کمال و اوست که حجت‌های روشن و دلایل قاطع خود را به وضوح نمایان می‌سازد.

﴿ او به هر چیزی علم دارد ﴾

﴿ اللَّهُ الَّذِي خَلَقَ سَبْعَ سَمَوَاتٍ وَمِنَ الْأَرْضِ مِثْلَهُنَّ يَتَنَزَّلُ الْأَمْرُ بَيْنَهُنَّ لِتَعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ وَأَنَّ اللَّهَ قَدْ أَحَاطَ بِكُلِّ شَيْءٍ عِلْماً (12) ﴾

﴿ خدا همان كسى است كه هفت آسمان و همانند آنها هفت زمين آفريد فرمان [خدا] در ميان آنها فرود مى ‏آيد تا بدانيد كه خدا بر هر چيزى تواناست و به راستى دانش وى هر چيزى را در بر گرفته است ﴾

[ طلاق ]

ظاهر و باطن، او بر هر چیزی است و بر آن علو دارد. «ظاهر» کسی است که با استدلال‌های عقلانی و آثار افعال و صفاتش شناخته شده است.