نام‌های نیک خداوند: حميد

شکی نیست که رمضان ماه ستایش است و ستایش ما را به یاد نام حمید خداوند می‌اندازد.
و حمد بر عکس ذم است. زیرا مربوط به کمال است. در حالی که نکوهش مربوط به نقص است. انسان از روی سرشت خود کامل را می‌ستاید و ناقص را نکوهش می‌کند؛ زیرا خداوند سبحان کمال مطلق است، بنابراین ستایش بی منتها می‌شود و ما نباید فراموش کنیم که در هر نماز این سخن او تعالی را می‌خوانیم:

(الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ)

[ سوره فاتحه : 2]

انسان لیوان آب را می‌نوشد و غذا می‌خورد و به خانه می‌رود این‌ها نعمت‌هایی هستند که هیچ کس در مورد آن‌ها اختلافی ندارد. اما مردمانی هستند که این نعمت‌ها را به گاو نسبت می‌دهند و آن را به جای خداوند می‌پرستند و مردمانی آن‌ها را به خورشید نسبت می‌دهند و اما خداوند متعال تنها سزاوار مدح و ستایش است:

(الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ)

[ سوره فاتحه : 2]

معانی حمید

برخی از دانشمندان می‌گویند: حمید همان محمود است، و خداوند متعال از ازل با ستایش خودش و تا ابد با ستایش بندگانش مورد ستایش بوده و خواهد بود. پیش از آفرینش مخلوقات خودش خویش را مدح نموده است و وقتی مخلوقات را آفریده آنان او را مدح می‌کنند.»
برخی دیگر گفته‌اند: حمید یعنی کسی که باید ستایش شود و سزاوار ستایش است.
اگر به یک مهمانی در ناهار دعوت شدید و غذا بسیار لذیذ بود و بیست نفر نیز بر سر سفره بودند. پس از آن‌که غذا تمام شد از کسی که در کنار شما نشسته تشکر نمی‌کنید چون او هم مانند شما مهمان است اما از صاحب خانه تشکر می‌کنید که زحمت این مهمانی را کشیده و این غذای لذیذ را آورده و شما را دعوت کرده است.
و گفته شده: حمید: «کسی است که شما را برای انجام کارهای نیک توفیق می‌دهد و شما را بر انجام آن می‌ستاید و گناهان را از شما پاک می‌کند و شما را با یادآوری آن خجالت زده نمی‌کند.
اگر پروردگارتان بخواهد فضل خود را بر شما آشکار کند، فضیلت را می‌آفریند و به شما نسبت می‌دهد. مالی را به شما می‌بخشد و شما آن را میان فقرا هدیه می‌کنید و پس از آن خداوند شما را به دلیل انفاق آن می‌ستاید با آن‌که خودش این مال را در آغاز به شما بخشیده است.
در رمضان مؤمن این معنا را احساس می‌کند. زیرا خداوند متعال کسی است که به او توفیق روزه و نماز شب داده است سپس خودش به دلیل این کار وی را می‌ستاید و او را ثابت قدم می‌نماید.

( كل عمل ابن آدم له إلا الصوم فإنه لي وأنا أجزي به )
(تمام کارهای فرزند آدم برای خود او است به جز روزه، که روزه از آن من است و من پاداشش را می‌دهم.)

 [أخرجه ابن ماجه وابن خزيمة في صحيحه]