تجلی نام ( الشافي ) خداوند در رمضان.

خداوند متعال انسان را آفریده است و شهوت‌ها را در او نهاده و به او آزادی انتخاب داده است و عقل بخشیده تا معیار حرکت او در زندگی باشد هم چنین به او معیاری قوی یعنی شریعت را داده است. پیامبران را به همراه کتاب‌های آسمانی فرستاده است و با وجود همه‌ی این‌ها انسان همه چیز را پشت سر نهاده است و با انگیزه‌های شهوانی بدون برنامه و بدون هدایت و بدون کتاب روشنگر به راهش می‌رود بنابراین به فساد می‌افتد. از مقتضیات زندگی انسان این است که شاید به فساد کشیده شود بنابراین برای او دو شفاء آماده کرده است. قرآن کریم را به عنوان شفای نفس و داروها را به عنوان شفای جسمی برایش آفریده است.

تعریف بیماری

بیماری در اصل انحراف از برنامه‌ی الهی است.
بیماری‌های قلبی مانند کینه، حقد، تکبر، اکراه، خودبرتربینی، انکار، ستم نیز وجود دارد و بیماری‌های قلب در حقیقت تنها عوارض یک بیماری‌اند و آن رویگردانی از خداوند متعال است.
بنابراین جسم زمانی که بر خلاف برنامه‌ی خداوند که با ارشادات پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم آورده شده، می‌باشد در تعامل با جسم بیمار می‌شود. خداوند برای هر بیماری که آفریده دارویی نیز آفریده است.
چیزی که باید روشن شود این است که بیماری‌های قلب خطرناک‌تر از بیماری‌های جسم است؛ زیرا بیماری‌های جسمی هر چند هم که وخیم باشد و هر چند هم که خطرناک باشد به مرگ می‌انجامد. مرگ همه‌ی موارد مربوط به جسم را پایان می‌بخشد. بیماری، سلامتی، نیرو و ضعف، ثروت و فقر، والامایگی و فرومایگی، هوشمندی و کودنی و همه چیز را پایان می‌بخشد اما بیماری‌های نفس بعد از مرگ آغاز می‌شود و بنابراین خداوند می‌فرماید :

﴿ يَوْمَ لَا يَنْفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ* إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ﴾
(روزى كه هيچ مال و فرزندى سود نمى‏ دهد * مگر كسى كه دلى پاك به سوى خدا بياورد.)

[شعراء: 88-89]

از احادیثی که در شفا یک اصل به شمار می‌رود روایت جابر از رسول الله صلی الله علیه وآله وسلم است که فرمود:

(( لِكُلِّ دَاءٍ دَوَاءٌ فَإِذَا أُصِيبَ دَوَاءُ الدَّاءِ بَرَأَ بِإِذْنِ اللَّهِ عَزَّ وَجَل))
((هر دردى را درمانى است. پس چون دارو به درد برسد، به اذن خداوند عز و جل بهبود يابد.))

[مسلم]

اگر پزشکی این حدیث را بشنود و به تشخیص برخی از بیماری‌ها رهنمون نشود خودش را به کوتاهی متهم می‌کند. گویی این حدیث دانشمندان و پزشکان و مخترعین را به جستجوی دارو فرا می‌خواند. اگر هر بیماری این حدیث را بشنود قلبش پر از امید به خداوند می‌شود که او را شفا خواهد داد. پس هر دردی که خداوند آفریده دارویی برایش ایجاد کرده است.
پس اگر پزشک در آغاز موفق به تشخیص شد و سپس موفق به انتخاب داروی مناسب نیز گردید، بیمار از بیماری‌اش شفا می‌یابد و اما این کار در گرو اراده‌ی الهی است.

شفا آیات در قرآن

شفا در بسیاری از جاها در قرآن بیان شده است. خداوند در سوره‌ی توبه می‌فرماید:

﴿ قَاتِلُوهُمْ يُعَذِّبْهُمُ اللَّهُ بِأَيْدِيكُمْ وَيُخْزِهِمْ وَيَنْصُرْكُمْ عَلَيْهِمْ وَيَشْفِ صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنِينَ﴾
(با آنان بجنگيد خدا آنان را به دست‏ شما عذاب و رسوايشان مى‌كند و شما را بر ايشان پيروزى می‏بخشد و دل‌هاى گروه مؤمنان را خنک مى‏‌گرداند.)

[توبه: 14]

به این معنا که مومن وقتی حق را یاری می‌کند و والایی بخشیده می‌شود و زمانی که باطل نابود می‌شود و مغلوب می‌گردد، آرامش می‌یابد و این فطرت سالم انسانی است. خداوند این قرآن را شفای دل‌ها قرار داده است و می‌فرماید:

﴿ يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَتْكُمْ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَشِفَاءٌ لِمَا فِي الصُّدُورِ وَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ﴾
(اى مردم به يقين براى شما از جانب پروردگارتان اندرزى و درمانى براى آن چه در سينه‏‌هاست و رهنمود و رحمتى براى گروندگان [به خدا] آمده است.)

[يونس: 57]

خداوند در سوره‌ی نحل می‌فرماید :

﴿ وَأَوْحَى رَبُّكَ إِلَى النَّحْلِ أَنِ اتَّخِذِي مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتاً وَمِنَ الشَّجَرِ وَمِمَّا يَعْرِشُونَ* ثُمَّ كُلِي مِنْ كُلِّ الثَّمَرَاتِ فَاسْلُكِي سُبُلَ رَبِّكِ ذُلُلاً يَخْرُجُ مِنْ بُطُونِهَا شَرَابٌ مُخْتَلِفٌ أَلْوَانُهُ فِيهِ شِفَاءٌ لِلنَّاسِ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ﴾
(و پروردگار تو به زنبور عسل وحى [=الهام غريزى] كرد كه از پاره‏‌اى كوه‌ها و از برخى درختان و از آن چه داربست [و چفته ‏سازى] مى‌كنند خانه‌هايى براى خود درست كن * سپس از همه‌ی ميوه‌‏ها بخور و راه‌هاى پروردگارت را فرمانبردارانه بپوى [آن‌گاه] از درون [شكم] آن شهدى كه به رنگ‌هاى گوناگون است بيرون مى‏آيد در آن براى مردم درمانى است راستى در اين [زندگى زنبوران] براى مردمى كه تفكر مى كنند نشانه [قدرت الهى] است)

[نحل: 68-69]

شفا دو نوع:

دانشمندان معتقد به دو نوع شفاء هستند
1- شفای دل‌ها با کلام خداوند.
2- و شفای بدن‌ها با عسل.
پس خداوند شفا دهنده و سلامتی بخش است. انسان وقتی به سلامتی بدنش بی توجه باشد بیمار می‌گردد و وقتی در تعامل با پروردگارش به انحراف رود، رحمت خداوند اقتضا می‌کند که وی را درمان نماید؛ زیرا او شافی و شفا دهنده است. خداوند متعال می‌فرماید :

﴿ وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ ﴾
(و چون بيمار شوم او مرا درمان مى ‏بخشد)

[شعراء: 80]

رمضان شفای دل‌ها است اگر ارتباطش را با خدا درست ایجاد کند. این ماه یک دوره‌ی فشرده‌ی روحی روانی است و جسم را شفا می‌بخشد؛ زیرا طبق نتایج دانش پزشکی معاصر، رمضان یک دوره‌ی بهداشتی درمانی پیشگیرانه است.