Rahman ve Rahim olan Allah’ın adıyla. Hamd âlemlerin Rabbi olan Allah’a mahsustur. Salat ve selam güvenilir ve sözünün eri olan Rasulullah (s.a.v.)’e olsun. 

Değerli kardeşlerim,

Hatırladığım kadarıyla iki kişi Avrupa’dan kendi ülkelerine dönerler. Doğu Avrupa’da bir otelde kalmışlar (onlardan biri bu hikayeyi anlatıyor). Diyor ki; “Bir gece kapı çaldı. Bu bilinen bir olaydı, çünkü bazen otelde kalan misafirler olduğunda oradaki kötü yolda olan kadınlar onlara sarkıntılık ederlerdi. Ben kapıyı açmadım ama arkadaşım açtı.” Yani bir tanesi günah işliyor. Diğeri ise bunu yapmıyor. Yapmayan bunu Allah’tan korktuğu için yapmıyor. Subhanallah, yıllar sonra işinde en önemli seviyeye kadar çıkıyor. Diğeri ise hep düşüyor. İyice daralınca da dükkanını da veriyor ve işsiz kalıyor. Birisi yükseliyor ki o gerideyken Allah Azze ve Celle onu öne çıkarıyor. Diğeri ise öndeyken Allah Teala onu geriye düşürüyor.

Bilal bir köleydi. Ümeyye b. Halef onu çok döverdi. Bir gün Hz. Ebu Bekir es-Sıddık geldi ve onu satın aldı. Safvan, Hz. Ebu Bekir’e şöyle dedi: “Onun için bir dirhem verirsen onu sana satarım.” Hz. Ebu Bekir ise şöyle cevap verdi: “Vallahi yüz bin de isteseydin Bilal için onu sana verirdim.” Bedeli ödedi ve elini kolunun altına koydu ve şöyle dedi: “Bu benim kardeşimdir” Sahabiler Hz. Ebu Bekir’den bahsedince şöyle derlerdi: “Efendimiz efendimizi azat etti.” Yani Bilal’i… Habeşli bir kölenin Medine’ye gelmesi, İslam’ın öncüsü, Müslümanların Halifesi Hz. Ömer’in onu karşılamaya çıkması makul bir şey midir? İşte İslam’ın ölçütü budur. Habeşli bir köle, Suheyb-i Rumi, müslüman olup Allah’ı tanıyınca, Allah da onların şanını, şerefini yüceltti.

Öne çıkaran da, geride bırakan da Allah’tır. Bazen hikmet gereği cezayı geciktirir, hikmeti gereği bunu yapar. Bir insan geride kalıyorsa bu da bir hikmet gereğidir. Öne çıkıyorsa bu da Allah Azze ve Celle’nin lütfudur. Dua:

“Allahım, bize ver, mahrum etme, bize ikram et, yasaklama, bizi seç, geride bırakma, bizden razı ol ve bizi de hoşnut et.”